Podczas II WŚ niemiecka Kriegsmarine (KM) kontrolowała około 18000 km linii brzegowej. Do obrony portów, osłon konwojów Niemcy używały przerozmaitych jednostek pływających. W struktury KM wcielano przebudowywane i uzbrajane statki handlowe i rybackie. W początku 1941 roku wprowadzono do realizacji projekt małego okrętu, zbudowanego na bazie kadłuba kutra rybackiego. W nomenklaturze KM nosił on nazwę KriegsFischKutter - KFK.Konstrukcja W roku 1939, pomimo wcześniejszych przygotowań niemiecka marynarka wojenna nie była w pełni przygotowana do wojny. Szybkie postępy na wszystkich frontach powodowały braki w sprzęcie i konieczność improwizacji. W końcu roku 1941 podbite terytorium było tak duże, że długość frontu morskiego wynosiła prawie 18000 km. Do obrony tak długiego odcinka KM potrzebowała dużej ilości jednostek pływających. W tym celu zagarniała z podbitych państw statki handlowe i rybackie, które po uzbrojeniu wcielano w struktury KM. Działanie to w krótkim czasie spowodowało widoczne braki w zaopatrzeniu. Do tak różnorodnej ilości okrętów brakowało również części zamiennych. Adoptowane z różnych jednostek okręty w dużej mierze po prostu nie nadawały się do zadań bojowych. Dowództwo KM postanowiło rozwiązać ten problem kompleksowo. Potrzebny był okręt o prostej konstrukcji, budowany z ogólno dostępnych w Europie materiałów, który mógłby pełnić zadania obrony portów, osłon konwoji oraz patrolować wody przybrzeżne. Tak prosty i powtarzalny w konstrukcji, że mógłby być budowany zarówno w Bułgarii jak i w Holandii. Jednocześnie tani w budowie i bardzo szybko wytwarzany. Zadanie organizacji i prowadzenia projektu dowództwo zleca inż. E. Eisenhardt przy współpracy z inż. B. Matthiessen. Już w 1941 roku w biurze konstrukcyjnym stoczni w Hamburgu (HSVA- der Hamburgischen Schiffbau-Versuchsantalt) powstaje pierwszy ,,Modell I" o długości 22 m, szerokości 6,20 m i zanurzeniu 2,75 m, który po wprowadzeniu zmian kształtu kadłuba i zastosowaniu śruby o średnicy 1500mm otrzymuje nazwę ,,Modell II". W tym samym czasie biuro w Bremem przygotowuje aż siedem modeli do dalszych badań Typ A - G. Po przeprowadzeniu pierwszych badań w doświadczalnym instytucie budowy statków we Wiedniu, skoncentrowano się na modelu Typ G, 24 - metrowego kutra.Do dalszych prac przygotowano jednak dwie podstawowe wersje kadłuba określone jako ,, Wiener Modell 474" o długości 22 m, oraz ,,Wiener Modell 475" o długości 24 m. Podczas prób największe prędkości i pozostałe charakterystyki uzyskał ,,Wiener Model 475" , nazywany później KFK 24. Jako produkt końcowy KFK od numeru 2 do1072 budowane były różnych stoczniach Europy w jednakowej formule. Budowa warstwowa oparta na miękkim drewnie z drzew iglastych zabudowanym na konstrukcji stalowej zapewniała niespotykaną wytrzymałość i trwałość tych okrętów. Wyporność 110 ton BRT. Długość całkowita 24 m. Długość pomiędzy pionami 20,57 m. Szerokość 6,40 m. Maksymalne zanurzenie 2,75 m. Jeden pięciocylindrowy silnik Diesla o mocy od 175 do 220 KM. Jedna czterołopatowa śruba o średnicy 1,30 m. Jeden ster. Prędkość maksymalna do 9,24 kts. Załoga 15 osób.Uzbrojenie : Działka 1 - 3,7 cm i/lub 2 do 4 - 2,0 cm, i/lub 6 bomb głębinowych. W zależności od wersji. KFK budowano głównie w wersjach: V - Vorpostenboot (okręt obrony wybrzeża), Vs - Vorpostensicherungboot (picket ), M - Minensuchboot (trałowiec) i UJ - UbootJager (ścigacz okrętów podwodnych). Ogólnie wyprodukowane zostały 612 egzemplarze KFK, z czego co najmniej 554 wzięło udział w akcjach bojowych. Podczas działań utraconych zostało 135 jednostek. Pozostałe KFKi po zakończeniu działań wojennych zostały przejęte przez państwa zwycięskie, w tym duża ilość trafiła do ZSRR. Pozostałe znalazły zastosowanie jako kutry rybackie, statki wycieczkowe wręcz luksusowe jachty, a nieliczne po modernizacji i doposażeniu pełniły dalej służbę w marynarce wojennej. Ostatnie egzemplarze pływały jeszcze w 2001 roku. Wypada również dodać, że produkcja tego typu jednostek jest swoistym fenomenem II WŚ. Jest to najdłuższa seria okrętów które wybudowano w czasie wojny. Seria ta przewyższyła liczbowo wyprodukowane w czasie wojny łodzie podwodne klasy VII C.Identyfikacja Hel - miejsce działające na brać nurkową jak magnez. Hel oznacza wraki i możliwość nurkowania na wielu z nich. Wśród tych udostępnionych do nurkowania, jednym z najczęściej odwiedzanych jest wrak zwany potocznie ,,Kanonierką" lub ,,Ścigaczem OP". Stoi na dnie, tuż za wyjściem z portu rybackiego od 8 kwietnia1945 roku od godziny 20:30. Od pierwszego nurkowania na tym wraku słyszeliśmy różne teorie na temat typu i nazwy tej jednostki. Rozpiętość przekazywanych informacji zawierała nawet przypuszczenia, iż może to być jednostka klasy Schnellboot. Wykonując następne nurkowania eliminowaliśmy kolejne warianty. W końcu po uzyskaniu wyników pomiarów długości, szerokości, wysokości nad dno oraz kształtu (ilości łopat) i średnicy śruby oraz kształtu steru pozostał tylko jeden typ okrętu odpowiadający wszystkim zebranym danym. Prześledzenie tego typu konstrukcji z książki H. Danner ,, KriegsFischKutter", dostępnych zdjęć i schematów pozwoliło nabrać pewności, że jest to wrak jednostki klasy KFK typ G. Dalsze informacje uzyskaliśmy z kroniki ,, Chronik des Seekrieges 1935-1945" oraz z encyklopedii E.Gronner t.8. Ponieważ w tej części zatoki zatonął tylko jeden okręt tej klasy, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością przypisujemy mu nazwę UJ 301.Przebieg służby Egzemplarz KFK 87 został zwodowany w Warnie, Bułgaria w stoczni Staatswerft u. Koralovag, prawdopodobnie w pierwszej połowie 1943 roku.W sierpniu 1943 zostaje przydzielony do 30 Południowej Grupy Okrętów Eskortowych (Gruppen Sud 30. GelFlottill). Od 03.44 przemianowany na UJ 301, służy do obrony portu (Hafenschutzflottille Konstanza-Nebel-Gruppe) do 25.08.44. Po tej dacie źródła podają dwie ewentualności z możliwością pomyłki w określeniu dalszych losów. Pierwsza z nich opisuje los UJ 301, który uległ samo zatopieniu 24.08.1944 roku. Jednakże, UJ 301 odnajdujemy również w zapisach archiwalnych już w 11.44. ze wcześniejszą chwilową zmianą nazwy na Vs 912 od 09.44. Równocześnie w zapisach figuruje jako KFK 532. W archiwum odnajdujemy, że KFK 532 został zbudowany w roku 1944 w świnoujskiej stoczni Gebr. Burmester . Od 30.10.1944 przydzielony do nowo powstałej formacji w Świnoujściu 3 flotylli Ujager.
Od 10.1944 do stycznia 1945 stacjonuje w Piławie, w ramach 9 dywizji zabezpieczenia. Następnie przeniesiony do Gdyni, gdzie stacjonuje do marca 1945. Później przeniesiony na Hel w ramach formacji do osłony konwojów i przeciwlotniczych. Do dnia zatopienia, czyli 08.04.1945 służy jako UJ 301 w Marineoberkomando Ost. Trafiony bombą podczas ataku lotniczego. Płonie. Zostaje wyprowadzony poza port. Ginie dwóch marynarzy. Pożaru drewnianej konstrukcji nie można ugasić. Zatopiony przez pomocniczy okręt trałowy R 71. Nurkowanie Wrak stoi na dnie prawie na równej stępce z lekkim przechyłem na prawą burtę. Pokład i wnętrze zasypane grubą warstwą piasku. Kadłub cały, bez pęknięć, wyrw czy widocznych uszkodzeń. W części dziobowej wyraźnie widoczna platforma z podstawą pod działko. W części śródokręcia otwarta schodnia. Wejście pod pokład możliwe, aczkolwiek pomieszczenie prawie w całości zasypane jest piaskiem. Kierując się w stronę rufy spotykamy pozostałości głównej nadbudówki, na dachu której odnajdujemy drugą podstawę pod działko. Za nadbudówką na prawej burcie spoczywają bomby głębinowe. Sądząc po okolicznościach zatonięcia powinny być nieuzbrojone. Bystry obserwator odnajdzie bomby również po przeciwnej stronie na lewej burcie. Są częściowo zapadnięte pod pokład w miejscu gdzie był właz. Następnym miejscem wartym obejrzenia jest ster i śruba, od pewnego czasu wystające z piasku. Jest to równocześnie najgłębsze miejsce nurkowania 32,5 m. Po prawej stronie za rufą w odległości paru metrów leży resztka kratownicy z platformy pod uzbrojenia. W okolicach prawej burty na wysokości śródokręcia dno pokrywają luźno porozrzucane deski. Całe nurkowanie odbywa się na przeciętnej głębokości 30 m. Miejsce zalegania wraku powoduje, że bardzo często widoczność pod wodą dochodzi do 10 m, co na wody Zatoki Puckiej jest wynikiem dobrym. Od czasu do czasu na wraku pojawia się resztka sieci rybackich, a dość często można spotkać tu spore stado dorszy. Samo nurkowanie pozostawia bardzo przyjemne wspomnienia.